Ashley

In Manenberg ontmoette ik Ashley. De 23-jarige Ashley is een van de vele vrijwilligers die in Manenberg actief zijn. Zelf woont hij in Heideveld, een kleurlingen township die grenst aan Manenberg. Omdat zijn oma niet meer goed ter been is hij bij haar ingetrokken om haar te verzorgen.

Ashley was een van de organisatoren van een jongerendag op een middelbare school in Manenberg.  Daar werd een talentenjacht georganiseerd en een sporttoernooi gehouden. Op het podium deden een paar jongens een breakdance act. In een hoek van de zaal schilderde een meisje in het kader van het WK vlaggetjes op de gezichten van de aanwezige kinderen. De Engelse vlag was het populairst.

Ashley stelde mij voor aan Leonie, een van de andere organisatoren van de dag. Leonie was achttien jaar oud.  Ze werkte als vrijwilligster op het education centre in Manenberg. Daar ontfermde ze zich over de jongere kinderen. Vandaag had ze de leiding over het culturele programma. Ze had net haar middelbare school afgemaakt en wilde verder studeren.
Ik vroeg haar wat.
“IT,” zei Leonie een beetje verlegen.
Een jongen met een knap gezicht kwam bij ons staan. Hij zag er nog jong uit. Hij stelde zich voor als Deno. “I am her partner,” voegde hij daar aan toe, waarna hij trots naar Leonie keek.
Ik vroeg Deno hoe oud hij was.
“Zestien,” zei Deno.

De jongen die de nummers op het podium had aangekondigd was ook bij ons komen staan. Hij heette Wafiq en was even oud als Ashley. “Ik voer een beetje uit wat Ashley bedenkt” zei hij droogjes toen ik hem vroeg wat zijn aandeel in de dag was.

Ashley en Wafiq vertelden me hoe het was om op te groeien in een township toen ze zelf nog kinderen waren. “Dat was niet leuk,” zei Wafiq. “Je kon niet buitenspelen, omdat het te gevaarlijk was.”
Maar de laatste jaren was de toestand in de wijk verbeterd. Een jaar of vijf geleden hadden de bewoners de handen ineen geslagen. Ze hadden een heel programma bedacht om de buurt veiliger en schoner te maken. Daarvoor  hadden de bewoners hun eigen mongo (my own NGO) opgericht.
“Het is stukken beter dan vroeger”, zei Ashely. “Onze kinderen spelen weer buiten.”

Ik zei dat ik het opmerkelijk vond dat de organisatie van de dag in handen was van zoveel jonge mensen. “Dat doen we bewust,” zei Ashley. “Veertig procent van de bewoners hier bestaat uit kinderen, 35% uit jongeren. De afstand tussen ons en de kinderen is nog niet zo groot. Zij willen zoals ons zijn. Wij moeten ze daarom het goede voorbeeld geven.”

Ashley vertelde dat hij zangles gaf aan jonge mensen. Een van zijn leerlingen, Ikram Cupido, had laatst op een talentenjacht in de West Gate Mall, 35.000 rand (3750 euro) gewonnen en een platencontract. “Er lopen in de townships zoveel getalenteerde kinderen rond,” zei Ashley. “Ik zie het als onze taak om ervoor te zorgen dat de talenten van die kinderen ontdekt worden.”
Wafiq knikte.
“Een van de grootste problemen in de townships is dat kinderen niet gezien worden,”ging Ashley verder. Ze krijgen van hun ouders geen aandacht, omdat die geen tijd hebben of er niet meer zijn. Veel van onze kinderen voelen zich niet gewaardeerd. Sommigen gaan dan rottigheid uithalen, of nog erger: ze belanden in de criminaliteit.”

Zelf kon Ashley heel goed voetballen. Als hij was doorgegaan had hij misschien nu wel op het WK gespeeld. Hij mocht zelfs nog een tijdje meetrainen bij Ajax Cape Town. Maar daar voelde hij zich niet zo thuis. Niet lang daarna raakte hij ernstig geblesseerd tijdens een wedstrijd tegen datzelfde Ajax Cape Town. “Ag, soms gaan de dingen niet zoals je zou willen,” zei Ashley.

Gelukkig heeft God hem gezegend met meer talent. Daarom zingt Ashley elke zondag in de kerk. “Voor mij is dat belangrijk,” zei Ashley.
Met zijn eigen jongensband Exclusive Harmony trad hij vorig jaar op in Mallorca. Daar deden ze een heel programma met nummers van Michael Jackson en The Jackson Five. De kans zat erin dat ze dit jaar weer uitgenodigd zouden worden. Daarvoor waren ze al aan het oefenen op nummers van Kool & The Gang.